Regen, regen, vind de weg maar eens op de wegen!

De afgelopen dagen was het erg regenachtig. Echt gek. We zitten nu ook nog middenin het regenseizoen (die van januari t/m april duurt), maar we hebben vooral de eerste week (in Kuta) veel zon gezien. Ik vind het heerlijk als de zon niet zo schijnt, verbrand ik niet zo en is het ook minder klef.
Alleen de regen is wel minder omdat je dan niet echt weg kunt, of iets kunt doen. Als het regent zijn er ook niet zoveel kinderen in de school, omdat ze van wat verder weg moeten komen. De kinderen die een sponsor hebben, moeten wel altijd komen.

Deze week begon maandagochtend vroeg, toen we naar de basisschool gingen waar Ibu Kadek lesgeeft. Om kwart over 7 zaten we op de scooter. Daar aangekomen waren er kinderen op het schoolplein (we werden echt bekeken), gingen wij het 'office' in, waar de tafels van de leraren in klassenopstelling, rijtjes, staan. Elke leerkracht geeft hier één bepaald vak les, net als op de middelbare school. De kinderen krijgen wiskunde, aardrijkskunde, maatschappijleer, Engels, Indonesische taal ('Bahasa Indonesia'), religie, tekenen, creatief schrijven.. We wilden een les bijwonen in groep 4,5, 6 (bij ons gorep 6,7,8) van de leerkracht Wiskunde maar deze vroeg of wij niet les wilden geven. Aan het niveau van Engels van de kinderen valt nog wat te doen, sommige kinderen konden niet vertellen hoe ze heetten en hoe oud ze waren (en/of ze durven misschien niet). We besloten om kort een liedje aan te leren 'I like the flowers'. In de yayasan waar wij lesgeven pikten ze dat wel sneller op! Het viel mij op dat de kinderen hier behoorlijke donderstenen zijn, echt ondeugend! We gaan de kinderen in Nederland meer waarderen, haha!
Na de les hebben we met de 'head master' gepraat, Ibu Kadek vertaalde het meeste. Hij vroeg of we hier wilden komen lesgeven, Engelse taal. Wij vertelden hem dat we dat wel wilden, misschien een keer in de maand/week, omdat onze eerste prioriteit de yayasan is. We werden gelijk uitgenodigd voor de ceremonie woensdag, vanwege volle maan. Één keer in de 6 weken is het hier volle maan en dan hebben ze ook een grote ceremonie. Als het geen maan is, hebben ze ook een ceremonie, maar dan kleiner.

's Middags hebben we de A + B groep lesgegeven over 'a en an'. We willen de kinderen hier zoveel mogelijk spelenderwijs en interactief de Engelse taal leren: 'learning by doing'. Met een kaartspel uit Nederland 'wie ben ik' hebben we de kaartjes hernoemd in het Engels, de kinderen moesten zelf bedenken of er 'a of an' moest staan. Denkend aan de regel van 'vowels'(klinkers) en 'consonants' (medeklinkers).

Dinsdag hebben we het voor de C en D groep moeilijker gemaakt, want zij moesten het 'wie ben ik spel' spelen en in het Engels vragen bedenken en de anderen moesten antwoorden met 'yes' or 'no'. Donderdag hebben we de kinderen geleerd dat ze hele zinnen moesten maken, negatief of positief: 'yes, you have a tail', 'no, you are not a vegetable'. Heel goed, want de kinderen gaan echt nadenken.
Het lastige is wel dat niet altijd alle kinderen komen. Daarom moet je sommige dingen herhalen, maar als je verder wilt gaan op de les van de vorige keer en sommige waren er niet.. hoe doe je dat dan? Je merkt dat kinderen dan meer moeite hebben met de stof. De C groep deed het opvallend beter dan een aantal kinderen uit de D groep.

Woensdag hadden we de ceremonie en hebben we geen lesgegeven. Omdat het zo regende, werd de ceremonie uitgesteld van 9 uur naar 11 uur. Toen het om 10 uur droog was, begon de ceremonie al. Wij waren nog thuis dus wij snel omgekleed in traditionele kleding (kebaja en sarong) & op de scooter gegaan. Achterop de scooter met een 'sarong' is lastig! Maar wel leuk, een vrouwtje stak haar duim op toen we langskwamen gereden. Bagus, mooi!
Bij de school aangekomen hoorden we al muziek. We werden helemaal aangekeken, ik voelde me een beetje een 'celebrity', terwijl ik dat helemaal niet wil (gelukkig ben ik geen zangcarrière begonnen haha). Het leukste gewoon om helemaal bij de mensen te horen, no matter what the differences are. Maar ja, die witte huid valt natuurlijk wel een beetje op. Ik vond het een hele bijzondere, maar ook lange ceremonie. Een beetje chaos ook, maar daar raak je aan gewend. Je moest lang wachten tussen de verschillende stukken. Eerst deden een aantal kinderen een Balinese dans, daarna gingen de leraren, kinderen en ouders bidden, kregen ze de zegening, rijst.... dit alles duurde heel erg lang met lange tussenpozen. Op het eind kregen alle ouders een mand mee met fruit en allerlei lekkers. Een aantal van hen kwamen naar ons toe en we mochten er wat uit pakken. Daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen!
Toen de leerlingen naar huis waren, vertelde Ibu Kadek dat er nu voor de leraren nog een ceremonie was, en ze had al eerder iets verteld over dat er dan 'kracht in je lichaam komt'. De mensen gingen in de tempel rondjes lopen met heilig water, alles zegenen, offers brengen, een aantal vrouwen gingen een aparte taal spreken.. ik herkende het een beetje omdat het me deed denken aan 'tongentaal', vanuit de christelijke kerk: je bent het zelf niet die spreekt, maar de Heilige Geest spreekt door jou in een taal die je zelf niet begrijpt. Bijzonder was het maar wel apart.
Tijdens het meemaken van deze ceremonie en het maken van een cultuurvergelijking voor school, praten over geloof met Made, Kadek en Elida, merkte ik dat er best wel wat overeenkomsten zijn. De hindu's hebben ook een drie-eenheid (Trinakti): met de schepper (Brahma), de onderhouden van het leven (Vishnu) en de vernietiger (Shivna). Voor mij is de drie-eenheid: God de Vader, Jezus de Zoon en de Heilige Geest.

Vrijdag hebben we niets gedaan (regen!), echt een saaie verveeldag..internetten, foto's uploaden, boek lezen..ik was er al gauw klaar mee.
's Avonds kwam 'rastaman' nog langs, waarmee we nog hebben gepraat. Made was ook lekker aan het kletsen . Jorma heeft uiteindelijk, omdat rastaman de weg terug niet meer wist, hem om half 2 's nachts
de weg nog gewezen.. haha.

Met Nyepi (Balinees nieuwjaar) op 23 maart moet je de hele dag stil zijn, geen licht aan, niet eten, niet spreken, mediteren. De dag ervoor is het 'Ogoh Ogoh' en wordt er vuurwerk afgestoken. Daar zijn de kinderen van Made en Kadek nu al mee bezig. Omdat we het waarschijnlijk niet volhouden, kunnen we bij Trudy verblijven, een Nederlandse vrouw die deze school heeft opgericht. We mogen daar twee nachtjes blijven slapen tot dat Nyepi voorbij is (van 22 maart t/m 24 maart). Ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat zijn! Zeker ook het feest 'Ogoh ogoh'.

Gisteren zijn we naar Ubud geweest, een reis van 1,5 uur met de scooter (we dachten 2 uur, maar het viel mee!). Onderweg hulp gekregen van 2 jongens die ons een stuk door Tabanan richting Ubud hebben gebracht. Lang leven de behulpzame en lieve Balinezen! We hebben onze scooter neergezet bij een supermarkt, ijsje gegeten (Magnum voor 10.000 Rp = 0,80 cent), brood gesmeerd en door de straten gelopen.
Ubud is het 'Walhalla' van de kunst en de nijverheid: zilversmeden, houtsnijders.. echt prachtig! We zijn op de markt geweest waar ik met Amanda 2 jurkjes heb gekocht en weer moest afdingen. Ik ben er geen fan van, maar ik moet het nog leren! Ze begon bij 630.000 voor 4 jurkjes. Vonden wij teveel dus begonnen bij 150.000. 600.000 - 180.000, 550.000 - 200.000. 450.000 vonden we nog teveel - 250.000 Ze zei: oké, doe maar een laatste bod. Toen hebben we 300.000 Rp gedaan. Waarschijnlijk nog teveel, maar goed, we hebben minder dan de helft afgedingd. Jorma heeft nog een masker gekocht en daarna gingen we naar de 'Elephant Cave: Goa Gajah' in Bedulu. Ligt vlak bij Ubud.
Daarnaast langsgeweest bij een houtsnijder.
We wilden nog naar Ganung Kawi. Een Nederlander die we tegenkwamen zei dat dit heel erg mooi was.
Ganung Kawi was super lastig te vinden, we hebben verschillende mensen gevraagd maar blijkt dat er verschillende 'Gunung Kawi's' zijn: een holy spring en een tempel. Na 4 keer heen en weer gereden te zijn hebben 2 jongens ons geholpen en hebben ons naar de Gunung Kawi gebracht. Je moest eerst een aantal trappen af naar het dal, maar echt een prachtig uitzicht op de Koningsgraven. Om 7 uur wilden we weer terug naar huis (nog niet gegeten). De weg vinden is best wel lastig, we hebben ook niet echt een wegenkaart dus daarom vragen we heel veel. Vooral de weg terug was een ramp: het was donker en we hadden geen idee hoe we terug moesten. We wilden eerste terug naar Ubud, een jongen vertelde ons dat we achter hem moesten aanrijden (het scheelde een haartje of ik kwam tegen een busje aan). Een maal in Ubud bedankten we hem en vroegen we aan een politieman hoe we naar Tabanan moesten. Op een gegeven moment komt dezelfde jongen die ons de weg naar Ubud had gereden naar ons toe. Wij vertellen dat we naar Tabanan, Bajera moeten. Hij zei: you're a long way from home! Hij zei dat we het beste achter hem aan konden rijden (andere kant dan de politieman zei) en na een half uur hard achter hem aan te rijden waren we iets voor Tabanan. Er stonden onderweg ook helemaal nergens bordjes om aan te geven waar je heen kon! Behalve waar de jongen stopte, na een half uur. We bedankten hem heel erg hartelijk en gaven hem een tip. Eindelijk herkenden we het ergens en wisten we de weg!Één ding is zeker: ik ben die jongen honderdduizendmaal dankbaar.
Ik had de hele dag al scooter gereden en ik was helemaal kapot: zadelpijn en supermoe. Toen we eindelijk thuis waren (kwart over 9), mie eten, met Timo bellen (want het internet lag eruit) en naar bed!
Thank God we were safe home!

Een hele reis, en het valt niet mee. Het was een leuke dag, maar zo doe ik het dus niet meer! Volgende keer maar overnachten of Made meenemen, haha! Ik kan er gelukkig om lachen.

Sorry voor het lange verhaal, genoeg leesvoer voor jullie daar!
xx